Over mij
Armand Landman (1975) is directeur van Een Waar Woord. Een duizendpoot bovendien. Hij schrijft, redigeert, bedenkt concepten en bestiert de toko. En natuurlijk bezoekt hij klanten, doet hij de acquisitie, stuurt hij anderen aan. ‘Een waar woord’ is zijn bedrijf. Zijn winkel. Zijn ‘kindje’. Landman loopt het risico, betaalt er de rekeningen van, laat er de houtkachel op zijn woonark van branden. Armand werkte in het verleden voor verschillende kranten en tijdschriften, waaronder Dagblad De Limburger, Het Amsterdams Stadsblad, het Parool, De Telegraaf en The Amsterdam Times. Hij was adjunct-hoofdredacteur van Cobouw (het dagblad voor de bouw) en hoofdredacteur van ondernemerstijdschift De Zaak. Hij was lange tijd de jongste hoofdredacteur van Nederland. Na een inzinking in 2014 besloot Landman dat hij zijn andere droom zou najagen: schrijven en onafhankelijk zijn. Armand heeft ruime ervaring in het aansturen van grote en kleine teams van journalisten. Hij was (adjunct)hoofdredacteur bij respectievelijk The Amsterdam Times, Cobouw en De Zaak. Hij heeft op alle (journalistieke) afdelingen van verschillende uitgeverijen gewerkt.
Sinds Armand in 2014 ‘Een waar woord’ begon schrijft hij voor een keur aan kranten, tijdschriften, vakbladen, websites en (vakbeurzen). Hij zit net zo lief dagenlang achter zijn ‘tiepmasjien’ als dat hij per trein, ov-fiets of Volvo V70 het land doorkruist op zoek naar verhalen. En hij is regelmatig te spotten als razende reporter op zijn kenmerkende felrode Nikes op menig vakbeursvloer.
Anquile is (vooralsnog) de enige schrijvende medewerker van Een Waar Woord en tevens het alter ego van de baas. Hij gaat door waar Landman stopt, doet iedere nacht het licht uit in de zeecontainer. Anquile zag in 1993 het levenslicht en is sindsdien de creatieve evenknie van Armand. Zijn partner in crime. Zonder Anquile geen Armand, al kan de eerste prima zonder de Laatste. Denkt hij. Anquile is het creatieve brein van Een Waar Woord. Zonder rem. Zonder beperkingen, zonder scrupules. Hij ramt zijn teksten en tekeningen er zonder corrector of eindredacteur uit. Liefst in het donker, als alle anderen slapen. Grenzen kent hij niet. Noch in woord en noch in daad. Hoogst zelden vinden zijn schrijfsels ongecensureerd een groot publiek.
Als Anquile niet schrijft, scheurt hij veel te hard op een Yamaha R6, hangt hij aan een kite (zowel op zee als in de sneeuw), staat hij op een snowboard, vecht hij met zijn blote knuisten in een free-fight-ring, zuipt hij zich een stuk in zijn kraag of lult hij zich klem in onverkwikkelijke discussies. Hij is ongemanierd, vervelend in de omgang, voor niets en iemand bang en ook nog eens woest aantrekkelijk. Anquile is een lul. Een eikel van het zuiverste water. Zonder zijn pen was hij allang de laan uit gestuurd.
Maar zonder Anquile was er geen Een Waar Woord.
